"Na afloop is de bar in de Theaterfoyer geopend" nou dat was een feest zeg

We mochten er weer eens uit van Samantha, naar een avondje over Theo van Gogh op de DELA-verdieping van de Amsterdamse OBA. Met Jaap Cohen, die het boek schreef, hij drinkt bijna net zo lekker thee als z'n pa. Nelleke Noordervliet, die eigenlijk Petronella Maria Noordervliet-Bol heet, had brieven mee. Gijs van de Westelaken vertelde het verhaal over de asbak op de dwerg en die sumoworstelaar, die heette mogelijk Richard, en ook nog een verhaal over Lolo Ferrari in de sloot. Gijs wordt oud. Ronny Naftaniel vindt het VREEEESELIJK als woorden KWETSEND zijn. VREEEEESELIJK. Theodor niet. Hij presenteerde, hij was toch wel emotioneel, en Geerten was er ook - we kennen ze nog. We gaven een handje aan Roderick en een boksje aan Muntz, en toen donderden we gauw weer op. Die OBA is een sfeerloze tl-bak, in de Theaterfoyer hing een sfeertje alsof er iemand is vermoord en die malle mevrouw die erdoorheen bleef tetteren schopte veel te weinig schennis. We gingen naar het café en we dronken kopstoten. Proost, op Theo. Terugkijkvideo hierboven.

De Bolle Gogh is een rollercoaster. De biografie dendert bijna 700 pagina’s onvermoeibaar door, net als het leven van Theo. Ik ben van dezelfde generatie als Theo en het boek is een feest der herkenning voor iedereen die met name de jaren tachtig in het - toen nog - zo lekker gore Amsterdam heeft meegemaakt.

Ik heb de vuistdikke pil in twee dagen uitgelezen, was bekaf en ik kan me voorstellen hoe biograaf Jaap Cohen zich voelde toen zijn manuscript fit to print was.

Ik interviewde hem deze week voor HP/De Tijd en Cohen zei: “De moeilijkheid van de biografie is dat Theo op zoveel verschillende terreinen actief was: films, interviews, tv-shows, columns, boeken en dan nog vijftien brieven per dag schrijven en dan óók nog eens de hele dag bellen. En al die relaties tussendoor: Die honderden vriendinnen, dat was ook een dagtaak. Hij sliep maar vier, vijf uur per nacht. Hij is maar zevenenveertig geworden, maar had drie levens achter de rug. Toen hij werd vermoord, was hij eigenlijk ruim honderdtwintig.”

In de jaren tachtig was Theo net zo alom aanwezig in Amsterdam als Herman Brood. Ik moest voortdurend aan Brood denken tijdens het lezen van De Bolle Gogh. Van die mensen die je altijd en overal zag in de stad. Net als Mulisch en Carmiggelt, die hoorden gewoon bij het interieur van Mokum.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 9

Laat ik er maar meteen inknallen met deze heerlijke, onbekend gebleven vrolijke carnavalskraker van een piepjonge Theo van Gogh!

En dan nu de serieuze kant van Theo. Ik ging op Blijburg aan Zee flitstrouwen met PvdA-politica Edith Mastenbroek en Theo van Gogh zou ons huwelijk inzegenen in de hoedanigheid van imam. Zijn preek zou gaan over de zegeningen van de multiculturele samenleving en de islam. In zo’n jurk dus, met een passend hoofddeksel. Mijn goede vriend Adjiedj Bakas, trendwatcher des vaderlands met een emigratie-achtergrond, had dat bedacht en het werd meteen een razend succes: Theo van Gogh als imam. De bijzonder ambtenaar van de gemeente Amsterdam was rabbijn Rob Oudkerk, die had net dat akkefietje op die afwerkplek aan de Theemsweg achter de rug had en het leek Edith en mij leuk dat Oudkerk een preek ging houden over huwelijkse trouw. Rob Muntz was televisiedominee, en mijn goede vriend Klaas Vos van de VPRO, die echt dominee is, zou een christelijke preek houden over de liefde. Enfin. Een week voor mijn bruiloft werd Theo afgeslacht.

Ik maakte met Rob Muntz het bekroonde radioprogramma De Inburgerking en we waren onderweg naar Hilversum om onze wekelijkse show te monteren. Toen hoorden we dat afschuwelijke nieuws. We hebben staan janken en gingen aan de slag. Robbie was Theo drie dagen voor de moord tegen toevallig tegengekomen op straat en maakte het laatste interview met van Gogh. "Ben je niet bang dat ze je gaan vermoorden, Theo?" vroeg Robbie. "Nee," zei Theo, "want ik ben de dorpsgek." Famous last words. Luister en huiver.